หมอเล่าเรื่องทรมานใจ เมื่อต้องเลือกช่วยผู้ป่วยโควิด 19 เพราะเครื่องมือจำกัด จนคนไข้ขอบอกลา

           การได้ดูแลคนไข้โควิด-19 ในช่วงเวลาเกือบ 2 เดือน มีทั้งอาการเล็กน้อยและหนักจนเข้าไอซียู มีทั้งอายุ 10 ปีขึ้นไปจนถึงเกือบ 100 ปี ทำให้เห็นแง่มุมต่าง ๆ ในชีวิตมากขึ้น และมีผลในแง่ความรู้สึกมาก เมื่อเจอคนไข้รายหนึ่ง

           คนไข้รายนี้เป็นคุณลุงวัย 79 ปี เจอครั้งแรกลุงบอกว่า ผมรีบมาหาหมอเลย ผมระวังตัวมาก แต่ก็ยังติด ผมจะหายจากโรคนี้ใช่ไหม

           มีอยู่วันหนึ่งหมอเข้าห้องแล้วพบกระดาษที่เขียนด้วยลายมือของคนไข้ บอกว่า "ผมเขียนในขณะที่มีสติสัมปชัญญะครบถ้วนสมบูรณ์ ในระหว่างการรักษาโควิด 19 ที่โรงพยาบาล" เพียงแค่เห็นประโยคนี้ หมอก็รู้สึกเหมือนมีก้อนจุกที่คอ ทางลุงเองก็บอกว่า ผมรู้สึกว่ามันเหนื่อยมาก จะไม่ไหว แต่โชคดีกว่าคนที่คลองเตยเยอะ หลังจากนั้นอาการลุงหนักขึ้นเรื่อย ๆ จนถึงขั้นที่จะต้องใช้ HFNC หรือวิธีการรักษาผู้ป่วยด้วยออกซิเจน เพื่อทำให้ผู้ป่วยหายใจสบายขึ้น หอบลดลง และมีประสิทธิภาพในการแลกเปลี่ยนก๊าซที่ดีขึ้น

           อย่างไรก็ตาม แพทย์ไม่สามารถหาเครื่องให้คุณลุงได้ และที่โรงพยาบาลมีเพียงเครื่องเดียว ต้องเลือกให้คุณป้าอีกห้องที่อาการแย่กว่า ซึ่งในใจของหมอก็คิดว่า ไม่เคยคิดว่า เราจะต้องเป็นผู้ที่เลือกช่วยผู้ป่วย แบบที่หลายประเทศทำกันในภาวะจำเป็น

           ถึงกระนั้น คุณลุงก็ยังสู้ต่อจนได้เครื่อง HFNC และเข้าไอซียูในที่สุด มีการร่ำลาบุคลากรทางการแพทย์ ทิ้งท้ายว่า ไปก่อนนะ คงไม่ได้กลับมาที่นี่อีก นี่คือสัญญาณบ่งบอกว่า คุณลุงเริ่มท้อมากขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อลุงอยู่ในไอซียู อาการก็แย่ลง จนสุดท้ายก็เสียชีวิตในที่สุด

นอกจากคุณลุงแล้ว ก็ยังมีคุณย่าอีกคนเป็นผู้ป่วย

           คุณย่ารายนี้ดูแลตัวเองอย่างดี ไม่เคยงอแง และอยู่กับลุงเตียงข้างกันมา ย่าต้องเข้าไอซียู แล้วก็ออกมาได้ แต่สุดท้ายก็กลับเข้ามาอีก หลังจากที่คุณลุงจากมาแล้ว เนื่องจากอาการแย่ลง

           ภาพเดิมกลับมาอีกครั้ง เมื่อย่าโทรศัพท์บอกลูกว่า ไม่ไหวแล้ว อยากพัก และสั่งเสีย ขอให้ทุกคนอโหสิกรรมให้ย่าด้วย ส่วนลูกสาวก็คิดว่า ย่าป่วยซึมเศร้า หลังจากนั้นย่าก็อาการแย่ลง และจากไปอย่างสงบ

ข้อคิดที่ได้รับจากเหตุการณ์นี้

    
           คุณหมอระบุว่า คนป่วยโรคนี้แตกต่างจากโรคอื่นตรงที่ ไม่มีคนที่เขารักคอยอยู่ข้าง ๆ เหมือนภาวะปกติ อยู่อย่างโดดเดี่ยวและท้อแท้มาก ถึงแม้พยายามเข้มแข็ง แต่คนไข้เองก็รู้สึกว่าไม่ไหว เหนื่อยมากและไม่อยากทรมานอีกต่อไป ส่วนญาติเองก็ทรมานเพราะไม่สามารถเข้าไปดูแลได้เลยในช่วงวาระสุดท้าย

           ดังนั้น หมอพยายามเข้าไปหาคนไข้ให้มากที่สุด เพราะคนไข้ไม่ได้ต้องการแค่รับการรักษา แต่ต้องการคนที่คอยให้กำลังใจด้วย จะได้ไม่รู้สึกว่าถูกทอดทิ้ง และผ่านช่วงเวลานี้ไปได้